การใช้พื้นที่หอศิลป์ด้วยการเปลี่ยนทัศนคติต่อตนเองและสิ่งรอบๆ ตัว คือการ re-imagine ต่อสิ่งที่พบเห็นตรงหน้า แท้จริงแล้ว การทบทวนสิ่งต่างๆ ด้วยการจินตนาการในสิ่งนั้นๆ ใหม่ คือ งานออกแบบและศิลปะร่วมสมัยในคราเดียวกัน

การได้พบกับสิ่งไม่คาดคิดในพื้นที่โถงหอศิลป์ คือ การตั้งคำถามกลับสู่ผู้ชมที่ได้พบเห็นว่านี่คือศิลปะหรืองานออกแบบ คืออีเว้นท์หรือสิ่งที่มีอยู่ทั่วไปในสังคม

การตั้งคำถามย้อนกลับของอานนท์ คือการสร้างกระบวนการย้อนกลับสู่การ re-imagine ของสิ่งๆ หนึ่ง ที่อาจนึกไปต่อได้ทั้งนั้นถึงความเป็นไปได้ใหม่ๆ ว่า นอกจากมวยไทยที่เราอยู่กับมันมาช้านาน ยังมีสิ่งรอบๆ ตัวเราอีกไหมที่ควรเชิญชวนให้ผู้ชมย้อนนึกถึงประสบการณ์และความทรงจำเก่าๆ ที่ควรถูกหยิบยกมาจินตนาการใหม่

การเปลี่ยนพื้นที่ศิลปะเป็นเวทีมวยในมุมของอานนท์ เป็นการพยายามดึงประสบการณ์เก่าที่ทุกคนเคยมีร่วมกันมาเนิ่นนาน แต่ไม่เคยถูกใช้ในชีวิตประจำวัน เจตจำนงค์ทีสร้างพื้นที่แปลกปลอมขึ้นมาให้เพียงเป็นการแสดงจำอวด แต่ต้องการสร้างประสบการณ์ร่วม เพื่อให้เกิดประสบการณ์และจินตนาการใหม่

ผู้ชมสามารถเข้ามาร่วมเป็นผู้แสดง ขึ้นมาบนเวทีจริง ต่อยจริงต่อหน้าคนอื่น เสมือนเป็นการต่อยมวย กลับเป็นเพียงการแสดงหรือในการแสดงนั้นคือความจริงที่ไม่เคยเปิดเผยในการจำลองชีวิตในบทบาทใหม่ที่หอศิลป์

และสิ่งสำคัญในการ re-imagine ใช้เพียงการคิดพิจารณาทบทวนจินตนาการเก่าๆ นั้นเสียใหม่ แต่การเริ่มเปลี่ยนแปลงความคิดจนเกิดประสบการณ์จริงใหม่ๆ นั้นต่างหากคือสิ่งที่น่าสนใจ อานนท์เลือกการออกกำลังกายด้วยมวยไทยมาจัดแสดง ใช่เพียงการตั้งแสดงวัตถุ การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงอาจเริ่มต้นจากความคิดออกมาเป็นายภาพให้เราเห็นการเปลี่ยนแปลงนั้น ซึ่งอาจมองย้อนไปสู่สภาพการณ์ของสังคมปัจจุบันที่เรามีฟิตเนสตามห้าง มีวิถีชีวิตที่เปลี่ยนจากสิ่งต่างๆ นั้นเป็นสถานะทางสังคมมากกว่าการต้องการผลลัพธ์ทางกายภาพที่ต้องการได้จากการกระทำนั้นจริงๆ

การออกกำลังกายที่ดูเหมือนการแสดง อาจเปลี่ยนแปลงคนไปสู่สุขภาพที่ดีขึ้น กายลักษณะที่สมบุคลิก ซึ่งเป็นผลจากการกระทำนั้นๆ จนไปถึงการพิจารณาวัฒนธรรมร่วมสมัยในปัจจุบันว่าคุณค่าที่แท้จริงนั้นอยู่ที่แก่นแท้ใด สิ่งเก่าและสิ่งใหม่จะเกิดขึ้นมาผสมผสานออกมาเป็นสิ่งไหนที่จินตนาการมนุษย์ไปถึง

เวทีมวยในหอศิลป์ คือการจำลองสภาพความคิดที่อานนท์ตั้งคำถามกลับมาถึงผู้ชมในหลากหลายจินตนาการที่ประสบร่วมกัน