ห้วงเวลา 8 วินาที จะสามารถบอกเล่าอะไรเกี่ยวกับคนคนหนึ่งได้บ้าง การหยุดนิ่งในห้วงวินาทีที่ดูเหมือนยาวนาน ผสมกับแสง รอยยิ้ม การสบตาโดยบังเอิญหรือตั้งใจ เกิดเป็นภาพถ่ายบุคคลที่จะสนทนากับผู้ที่ได้เฝ้ามองตลอดไป

 

ในขณะที่การถ่ายภาพบุคคลด้วยเทคนิคปัจจุบันสามารถเก็บภาพได้อย่างรวดเร็ว เริ่มใหม่ ทำซ้ำ เปลี่ยนขยับปรับท่าไม่มีที่สิ้นสุดให้ได้อย่างที่ช่างภาพและเจ้าของภาพต้องการ แต่ภาพถ่ายฟิล์มกระจกนั้นกลับตรงกันข้าม มันเป็นกระบวนการที่ใช้ “เวลา” ต้องอาศัยการเตรียมอุปกรณ์ที่ยาวนาน ตั้งแต่การตัดกระจกให้ได้ขนาดที่ต้องการ เตรียมน้ำยา เตรียมพื้นที่สำหรับการถ่ายทำเพื่อสามารถคว้าห้วงเวลาที่มีความหมายไว้ให้ได้ เพราะการกดชัตเตอร์หนึ่งครั้ง หมายถึงการบันทึกภาพลงบนกระจกหนึ่งแผ่นโดยไม่สามารถทำซ้ำได้ เป็นกระบวรการที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ เมื่อถึงเวลาของการถ่ายภาพช่างภาพและบุคคลผู้ถูกถ่ายต้องประสานใจเป็นเวลาอย่างน้อย 8 วินาที ในการปล่อยแสดงให้ทาบทาลงบนแผ่นกระจกเคลือบน้ำยาเพื่อระบายแสงให้ปรากฏเป็นภาพของบุคคลที่อยู่หน้ากล้อง ในห้วงเวลา 8 วินาทีนี้ ทุกอย่างที่เป็นหัวใจของภาพหลักคือ “บุคคล” ต้องหยุดนิ่งไม่ไหวติง มีเพียงแสงและมวลอากาศโดยรอบเท่านั้นที่ได้รับการอนุญาตให้เคลื่อนไหว กระบวนการเตรียมการและการไตร่ตรองนี้เกิดขึ้นอย่างเต็มไปด้วย “ความตั้งใจ” เป็นเจตจำนงค์ร่วมกัน และเจตจำนงค์ที่มุ่งมั่นนี้นั่นเองที่เปล่งประกายอันทรงพลังออกมาจากภาพถ่ายฟิล์มกระจก

ความจริงแท้ที่ฟิล์มกระจกบันทึกไว้ในภาพถ่ายบุคคลเหล่านี้ คือ “ความงามบริสุทธิ์” ไม่ใช่เพียง “ความสวย” ที่ไร้สาระ ดังที่ นิโก้ เซเป้ ช่างภาพของนิทรรศการได้กล่าวไว้

 

นิทรรศการ 8 seconds เป็นส่วนหนึ่งของโครงการ Co-Labs: The Collaboration ซึ่งเป็นซีรีย์ความร่วมมือระหว่างศิลปินที่ประกอบด้วย 3 โครงการย่อย เป็นการทดลองทำงานร่วมกันผ่านกระบวนการทางศิลปะอันหลากหลาย และยังเป็นห้องทดลองไร้ข้อจำกัดที่พาทุกคน “ก้าวข้าม” โดยมีแรงบันดาลใจระหว่างกันเป็นสารตั้งต้น และมีวัสดุสารพัดนึกเป็นวัตถุดิบ

โครงการความร่วมมือในซีรีย์นี้ถูกจัดแสดง ณ หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร เมื่อ มีนาคม – พฤษภาคม 2021

 

ประคำกรอง พงษ์ไพบูลย์ วชิรวรภักดิ์

เกี่ยวกับศิลปิน

นิโก้ เซเป้ เป็นช่างภาพสารคดีเต็มเวลา เขาเริ่มอาชีพนี้ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 โดยบันทึกภาพชีวิตบุคคลในกลุ่มผู้เคลื่อนไหวใต้ดินในช่วงปลายการปกครองเผด็จการของประธานาธิบดีมาร์กอสในประเทศฟิลิปปินส์ (ช่วงปี 1980) ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นิโก้ได้มีส่วนร่วมในการบันทึกความเปลี่ยนแปลงทางสังคมและการเมือง งานของเขาได้รับการว่าจ้างจากองค์กรเอกชน แต่ความที่เข้าต้องการถ่ายภาพความเป็นจริง เขาจึงออกทุนผลิตสารคดีด้วยตัวเองในฐานะผู้ร่วมก่อตั้ง CENTERPHOTO (ศูนย์ภาพถ่าย ซึ่งตอนนี้เป็นที่รู้จักกันในนามของ “ศูนย์ภาพข่าวแห่งประเทศฟิลิปปินส์”) และเป็นเจ้าหน้าที่อาวุโสของหนังสือพิมพ์และนิตยสารหลายแห่งในประเทศฟิลิปปินส์

 

นิโก้ได้ร่วมทำงานในโครงการหนังสือที่สำคัญหลายโครงการ อาทิ ฟิลิปปินส์ การเดินทางในหมู่เกาะ, คลื่นความเปลี่ยนแปลงแห่งกองทัพเรือฟิลิปินส์, โครงการหนังสือความสัมพันธ์จีน-ฟิลิปปินโนของมหาวิทยาลัยแห่งฟิลิปปินส์, โครงการปฏิทินพิเศษ, นิทรรศการร่วมกับศิลปินอื่น ๆ, นิทรรศการเดี่ยว ฯลฯ นิโก้ยังคงทำงานสารคดีอย่างต่อเนื่อง ปัจจุบันเข้าอาศัยอยู่ในสหราชอาณาจักร

 

นิทรรศการเดี่ยวของนิโก้: ชุมชนแออัดแห่งซานตาเอเลน่า ปี 1987 (หอศิลป์ Heritage กรุงมนิลา, ฟิลิปปินส์) พยูนบุเกา ปี 1997 (กรุงมนิลา, ฟิลิปปินส์) วิถีชีวิตชาวประมงกลุ่มเล็ก ๆ ปี 1997 (หอศิลป์คาซ่า เดอ ซานมิเกล เมืองซัมบาเลส, ฟิลิปปินส์) ชีวิตคู่ขนานและระหว่างกลาง ปี 2007 (โรงละครบาร์บิแคน พลีมัธ, สหราชอาณาจักร) ศรีลังกาอันง่ายงาม ปี 2010 (โคลัมโบ, ศรีลังกา) ซิลเวอร์ ภาพพิมพ์เจลาติน ปี 2014 (RMA แกลเลอรี่ กรุงเทพฯ: ประเทศไทย) 

 

เดอะ เรนโบว์ รูม ศูนย์ความเข้าใจในด้านบวกเกี่ยวกับความต้องการพิเศษที่ไม่แสวงหาผลกำไร เราเป็นกลุ่มพ่อแม่, ครอบครัว และเพื่อนของบุคคลที่มีความต้องการพิเศษด้านพัฒนาการและพฤติกรรม รวมถึงดาวน์ซินโดรม, ออทิสซึ่ม, แอสเพอร์เกอร์ส, พีดีดี เอ็นโอเอส, เซเรบรัล พัลซี, เอดีเอชดี และความท้าทายด้านพันธุกรรมอื่น ๆ เราส่งเสริมความเข้าใจด้านบวกผ่านการแบ่งปันข้อมูล, ประสบการณ์, กำลังใจ และพลังเสริม แบบ “พ่อแม่สู่พ่อแม่”

 

เราสนับสนุนการช่วยเหลือตนเอง, เสริมความมั่นใจ และความภาคภูมิใจในความแตกต่างเฉพาะบุคคล วัตถุประสงค์ของเราคือ การเป็นแรงบันดาลใจเพื่อโอกาสที่ดีกว่า ผ่านการยอมรับของชุมชน 

 

เราคือเพื่อนร่วมทางของคุณบนเส้นทางสายพิเศษนี้