Main Exhibition

LOCAL MYTHS: ความงามตามพื้นเพ

---

ส่วนหนึ่งของโครงการขยายขอบเขตเครือข่ายศิลปะร่วมสมัยระดับท้องถิ่นสู่สากล 
บริหารงานโดย หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร และ กรุงเทพมหานคร
องค์กรผู้สนับสนุนหลัก: บริษัท ไทยเบฟเวอเรจ จำกัด (มหาชน)
สื่อผู้สนับสนุน: ONCE, Room Books, KiNdconnext
คัดสรรและจัดการโครงการโดย ฝ่ายนิทรรศการ หอศิลปกรุงเทพฯ
ภัณฑารักษ์ที่ปรึกษา: เพ็ญวดี นพเกตุ มานนท์

---

ศิลปิน
คีต์ตา อิสรั่น และ ฮายานี มะลี
คุณนิธิ รุ่งเรือง
หอสิน กางธ่งมหาสารคาม
มลายู ลีฟวิ่ง
ณพล ผาธรรม
นูรียา วาจิ
ปณชัย ชัยจิรวัฒน์
ปรัชญ์ พิมานแมน และ รอซี ฮารี
ปุญญิศา ศิลปรัศมี
สปีดี้ แกรนด์มา
สุรสิทธิ์ มั่นคง

LOCAL MYTHS: ความงามตามพื้นเพ
ส่วนหนึ่งของโครงการขยายขอบเขตเครือข่ายศิลปะร่วมสมัยระดับท้องถิ่นสู่สากล 

ท่ามกลางภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมที่แปรเปลี่ยนอย่างไม่หยุดนิ่งในโลกหลังวิกฤตโรคระบาดและความขัดแย้งทางเศรษฐกิจการเมืองระหว่างประเทศ เส้นแบ่งของอำนาจและอิทธิพลทางวัฒนธรรมปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนมากขึ้น โลกไม่ได้มีเพียงศูนย์กลางเดียวอีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยความหลากหลายของความคิด วิถีชีวิต และรูปแบบการแสดงออกทางศิลปะที่หยั่งรากในแต่ละท้องถิ่น ภูมิภาคจึงไม่ได้เป็นเพียงชายขอบของการพัฒนา หากคือแหล่งกำเนิดของความรู้ ความงาม และพลังสร้างสรรค์ที่ลึกซึ้ง

ในบริบทนี้ แนวคิดเรื่อง “ความงามตามพื้นเพ” (The Intrinsic Aesthetic) ได้ถูกหยิบยกขึ้นมาเพื่อเป็นกรอบความคิดของโครงการริเริ่มโดยหอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร ซึ่งมุ่งเน้นการสำรวจความงามที่เติบโตมาจากภูมิสังคมท้องถิ่น ผ่านตำนาน เรื่องเล่า ความเชื่อ และประวัติศาสตร์ที่ตกผลึกขึ้นภายในวิถีชีวิตของผู้คนในแต่ละภูมิภาค ความงามที่อาจไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้ตอบโจทย์ตลาดสากล หากเกิดจากความผูกพันของผู้คนกับดินฟ้า พื้นดิน ภาษา และความทรงจำร่วม

หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร ในฐานะองค์กรศิลปะร่วมสมัยที่มีบทบาทเชื่อมโยงระดับนโยบาย  มิได้จำกัดบทบาทเพียงการจัดนิทรรศการในเมืองหลวงเท่านั้น หากยังขยายภารกิจสู่การสร้างความเข้มแข็งให้แก่ศิลปะในระดับภูมิภาค โดยมุ่งหวังให้ศิลปินจากทุกภาคส่วนของประเทศสามารถเติบโตอย่างเท่าเทียมในระบบนิเวศทางศิลปะ การเปิดพื้นที่ให้ศิลปินท้องถิ่นได้แสดงออกอย่างเต็มศักยภาพ การสร้างเครือข่ายกับภาคประชาชน รัฐ และสถาบันการศึกษา ทั้งในระดับประเทศและนานาชาติ ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของภารกิจระยะยาวของหอศิลป์กรุงเทพฯ

โครงการ Local Networking Project จึงถือกำเนิดขึ้นในปี พ.ศ. 2568 ด้วยเป้าหมายสำคัญคือการเปิดพื้นที่ให้ศิลปินจากภูมิภาคต่างๆ ได้สำรวจและถ่ายทอดเรื่องเล่าของตนเองในรูปแบบของศิลปะร่วมสมัย โครงการนี้มีลักษณะเป็นการทำงานภาคสนามแบบหมุนเวียนไปในหลายพื้นที่ทั่วประเทศ โดยศิลปินจะได้ลงพื้นที่เพื่อสืบค้นตำนานท้องถิ่น เรื่องเล่าปากเปล่า ประวัติศาสตร์ที่มิได้ถูกจารึกในกระแสหลัก รวมถึงวิถีชีวิตร่วมสมัยของชุมชน แล้วนำข้อมูลที่ได้มาสร้างเป็นผลงานที่มีมิติของเวลา ความทรงจำ และความหมายเฉพาะถิ่น

แนวคิด “ความงามตามพื้นเพ” ที่ใช้ในหัวข้อของนิทรรศการจึงมิใช่เพียงการชื่นชมความงามในเชิงรูปธรรม หากคือความพยายามในการตั้งคำถามต่อสิ่งที่เรียกว่า “ความงาม” ว่าแท้จริงแล้วถูกกำหนดโดยใคร? ความงามในแบบท้องถิ่นที่เกิดจากความเข้าใจและการอยู่ร่วมกันของผู้คนในพื้นที่หนึ่งๆ ย่อมแตกต่างจากความงามที่ถูกนิยามผ่านสายตาแบบสากล ความงามจึงมิใช่สิ่งตายตัว หากเป็นกระบวนการที่เกิดจากการตีความ การรับรู้ และการต่อรองกันระหว่างภูมิหลังทางวัฒนธรรม

ในกระบวนการนี้ ศิลปินทำหน้าที่คล้ายกับนักวิจัย ผู้สังเกตการณ์ และผู้ร่วมสร้างความหมายใหม่ให้แก่เรื่องเล่าในท้องถิ่น การบันทึกเรื่องราวเหล่านี้ผ่านศิลปะทำให้สิ่งที่เคยอยู่ชายขอบได้รับการรับฟังและยอมรับในพื้นที่ส่วนกลาง ทั้งยังช่วยขยายขอบเขตการรับรู้ของศิลปะร่วมสมัยให้เชื่อมโยงกับรากวัฒนธรรมอันลึกซึ้ง และส่งผลต่อการพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่มีอัตลักษณ์เฉพาะ

ไม่เพียงเท่านั้น โครงการยังตั้งเป้าหมายในการเสริมสร้างความเข้มแข็งให้แก่ศิลปินชายขอบและชุมชนท้องถิ่นให้สามารถเข้าร่วมในวงจรศิลปะระดับประเทศและนานาชาติได้อย่างมีศักดิ์ศรี การเชื่อมโยงระหว่างระบบศิลปะจากส่วนกลางกับการสร้างสรรค์จากภูมิภาค ไม่ได้เป็นเพียงการจัดแสดงนิทรรศการ แต่คือการออกแบบนิเวศใหม่ให้ความหลากหลายได้เติบโตบนฐานของความเท่าเทียม

ในภาพรวม “ความงามตามพื้นเพ” คือข้อเสนอใหม่ของการพัฒนาศิลปะร่วมสมัยที่ไม่ละทิ้งรากของความเป็นท้องถิ่น หากใช้รากนั้นเป็นฐานในการต่อยอดสู่ความเป็นสากล ด้วยความเข้าใจว่า ความงามมิได้อยู่ที่รูปลักษณ์เท่านั้น แต่อยู่ที่ความสัมพันธ์ ความทรงจำ และความเป็นมนุษย์ร่วมกันในแต่ละผืนแผ่นดิน