จากสิ่งไร้ค่าในกองวัสดุหากแต่เปี่ยมความหมายทางด้านจิตใจ หรือนับเป็นหน้าหนึ่งในประวัติศาสตร์ ถูกศิลปิน 6 ท่านนำมาชุบชีวิตให้ฟื้นคืนคุณค่าด้วยวิธีที่ต่างกัน ผลงานศิลปะบางชิ้นไม่ได้ถูกชุบชีวิตหากแต่ทำหน้าที่ชุบชีวิต บรรเทา เยียวยาและฟื้นฟูความรู้สึก ความเจ็บปวดหรือบาดแผลบางประการในอดีต

 

นภดล วิรุฬห์ชาตะพันธ์: นำเสื้อผ้าเก่าของคนในครอบครัวที่ถูกหลงลืมมาสร้างประติมากรรมแบบ collage เหมือนการปะ ติด ต่อ ร้อยเรียงความทรงจำของศิลปิน

 

ณัฏฐพล บุญเผือก: ใช้กระบวนการสร้างงานศิลปะเป็นการบำบัดขยะ ปฏิกูล ที่ตกค้างอยู่ภายในใจ และใช้ผลงานเพื่อบำบัดสิ่งแวดล้อมในฐานะของหนึ่งในผู้ทำลายที่ไม่ต้องการอยู่นิ่งเฉยแล้วมองดูความเสื่อมสลายต่อไป

 

ปิติวรรธน์ สมไทย: นำกล่องกระดาษใช้แล้วมาสร้างอัตลักษณ์ใหม่ ในการรับรู้ประวัติศาสตร์ ที่ถูกสร้างจากภาพลักษณ์ที่ถูกบิดเบือน ทำให้การรับรู้ถูกชี้นำ เชื่อมโยงไปสู่สิ่งที่เป็นมายา และตกอยู่ในวังวนของกระบวนการนี้ไปตลอดกาล

 

พศุตม์ กรรณรัตนสูตร: สนใจเสน่ห์พื้นที่ว่างเมื่อถูกจำกัด ควบคุม ยอมรับ แลกเปลี่ยนประสบการณ์ ทุกครั้งที่มีความว่างขึ้นในบริบทใหม่ จะให้มุมมองและมิติอารมณ์ที่ต่างไป โดยใช้ป้ายไวนิล (Vinyl banners) ที่หมดอายุการใช้งานของข้อความไร้มูลค่า อยู่ในภาวะไร้ความหมาย นำมาสร้างความหมายใหม่และเพิ่มมูลค่า

 

วีรวัฒน์ สิริเวสมาศ: นำหนังสือพิมพ์ที่มีอายุเพียงวันเดียวแต่ทำหน้าที่บันทึกเหตุการณ์ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นและเป็นไปในชั่วขณะนั้นมาสร้างงานศิลปะ โดยให้ภาษาและภาพในวัสดุช่วยเล่าเรื่องผ่านรูปทรงที่ถูกกำหนดขึ้นใหม่โดยศิลปิน

 

ญาณวิทย์ กุญแจทอง: นำผลของการละเลย ไม่ใส่ใจและเมินเฉยต่อการเรียกร้องของธรรมชาติ คือเหตุการณ์มหาอุทกภัยเมื่อปี 2554 มาสร้างงานศิลปะ ซึ่งในความเสียหายใหญ่หลวงที่เกิดขึ้น สิ่งที่อดทนต่อความเปลี่ยนแปลงได้ดีกลับเป็นสิ่งที่มาจากธรรมชาติเช่นกัน

สอบถามข้อมูลเพิ่มเติม